My Passion
Vanaf 30 km begint de marathon pas echt, hè! Ik dacht terug aan vorige week zondag, toen ik samen met Jacco 12 sterke kilometers had gelopen. “Kom op Johan, nog maar 12 km!” Dat was voor mij het teken om de kop van Frank over te nemen. Tot 27 km liepen we met z’n vijven, tot 35 km met z’n drieën. Ik voelde dat ik een lichte versnelling inzette. Jacco riep: “Rustig, Artmanni!” Maar … ik kon me steeds moeilijker inhouden, ik had mezelf niet meer in bedwang. Dus kwam er weer een lichte versnelling. Nu was het nog ‘maar’ 9 km. Inwendig schreeuwde ik tegen mezelf dat dit niet meer mis kon gaan!
Jacco riep: “Als je je nog zó sterk voelt, dan ga je, Jo!” En dat deed ik dan maar. Eerst wat voorzichtig. Jacco kon mee. En toen … ik zette gewoon aan. Jacco liep in z’n eigen tempo verder. Ik liep opeens 3’53”, wow! Nog 6 km! Een km in 3’54”. Ik voelde me helemaal los nu. En ja, m’n bovenbenen deden pijn. Nou en!! Nog 5 km. “Kom op, man, dit wordt de marathon van je leven!” zei ik tegen mezelf. Km in 3’54”.
Het Vondelpark in. Daar zag ik Tracy. Ze riep iets als: “Keep smiling, Johan!” Tuurlijk, kon ook nog wel! Zeker met weer een km in 3’53”. Nog 3 km!! Toen langs Bert. Hij riep: “Dit wordt een supertijd. Het mag nu echt wel pijn doen!” Nou, dat deed het ook wel. Het soepele raakte er nu wel vanaf. Ik voelde dat ik meer op m’n hakken ging landen. Maar het ging nog steeds goed!
Langs m’n schoonouders, aan het einde van het Vondelpark. Met een spandoek met 2.59 erop. Ik balde m’n vuist: deze marathon gaat zeker onder de 2.59 en ruim ook! Ik ging in 2.55 en zelfs 2.54 geloven. Dat kon toch niet waar zijn? Maar het was waar, wéér een km onder de 4 minuten: 3’56”! Het park uit, naar links. Nog 2 km en een beetje. Oei, wat gingen m’n benen nu zeer doen. “KOM OP MAN!! REN ZOALS JE NOG NOOIT HEBT GEREND!!” Nou .. dat deed ik. Onder de 4 minuten lukte me niet meer, maar wel 4’00” rond. Op karakter. Prachtig! Nog iets meer dan één kilometer!
Daar was het stadion al. En ik was al kilometers lang alleen maar lopers aan het inhalen. Volhouden nu! Tanden op elkaar en r-e-n-n-e-n!! Rechtsaf, naar de poort van het stadion. Km 42 in 4’04”. Het stadion in. Nog twééhonderd meter. Geroep vanaf de tribune: familie! “Yes!”, schreeuwde ik hier, met gebalde vuist. Ik bleef nog steeds mensen inhalen in de laatste bocht. Gevoelsmatig nog een laatste keer aanzetten. In volle vaart naar de finish. “Dit wordt ‘m, dit wordt ‘m, dit wordt ‘m!” De klok in het vizier: die stond op 2.54.30. Geweldig moment! Nog één keer de arm omhoog en over de finishlijn! Trots, blij en moe tegelijk. Dat laatste merkte ik nauwelijks, natuurlijk! Want die tijd, man man: 2.54.54 bruto! Daar zou nog een paar tellen vanaf gaan (netto eindtijd was 2.54.42). Wow!! Onder de 3 uur. Wat … onder de 2.55!! Yes, I did it!!
Johan Artmanni over de TCS Amsterdam Marathon 2016 waarin hij zijn PR aanscherpte naar 2.54.42.
